Roxanne meldt zich aan 4 maanden na de geboorte van haar eerste zoontje Mauro. Ze heeft een postnatale depressie en ik herken tekens van een posttraumatisch stress syndroom na de traumatiserende bevalling en tekens van parental burnout. Lichamelijk heeft ze veel spierspanning, rugpijn, hartkloppingen, heeft slaapproblemen en is uitgeput. Ze voelt zich verdrietig, bang en angstig. Sombere gedachten, teleurstelling in zichzelf en een grote onzekerheid vormen donkere wolken boven haar jong moederschap.
Enerzijds ontdekken we samen:
– hoe ze al heel haar leven in een fight/flight modus functioneert
– hoe ze in een wederzijdse spiraal zijn terecht gekomen van wederzijdse disregulatie: mama en baby klampen zich aan elkaar vast, Mauro huilt veel maar vindt geen bedding voor zijn verhaal, mama is te uitgeput om hem emotioneel te kunnen dragen.
– hoe zij via haar eigen liefdestalen liefde toont in de vorm van gerichte aandacht en hulp, net wat ze vanuit haar omgeving verlangt en onvoldoende krijgt. Zelf is ze een type dat ‘zich leeg geeft’, net als zovele moeders.
– het belang van zelfbehoud en het verschil met zelfzorg: als je eenmaal ver in het rood staat, heeft het geen zin om ‘leuke dingen te doen voor jezelf’, want daar heb je geen energie voor. Je kan je niets anders meer permitteren dan ‘back to basics’: slapen, in de buitenlucht zijn, bewegen en gezonde voeding.
– haar eigen aandeel in de gespannen relatie met haar man Robby.
– hoe en wanneer haar eigen innerlijk Kind en Kritische Ouder worden getriggerd en wat hun noden zijn.
Via ontspannings-, ademhalings- en andere voeloefeningen krijgt Roxanne anderzijds meer zelfbewustzijn en kan haar lichaam beter ontspannen. Mauro wordt naar een babytherapeut gestuurd en zijn ouders leren er hoe zij een stevige bedding kunnen zijn voor hem. Zij leert ‘nee’ zeggen, haar grenzen te voelen en te schrappen op haar to-do-lijst. Ze plant meer rust in overdag, er wordt een netwerk van familie en familiehulp georganiseerd, waardoor de last op haar schouders vermindert. Ze leert meer oogcontact maken en bespreekt wat ze voelt openlijk met Robby.
Via lichamelijk proceswerk duiken we in de wereld van haar onderbewustzijn, waar beperkende overtuigingen en negatieve basisovertuigingen over het leven worden bijgesteld. Ook haar traumatiserende geboorte ervaring wordt ontladen.
Na een vol jaar begeleiding behaalt ze haar persoonlijke doelstelling van dit traject, namelijk ‘dat haar geluksbarometer hoger is dan 50 % ‘ . In het begin haalde ze amper de 20 %, nu zit ze op 65 % 😊 Ze staat veel sterker in haar schoenen. Na de angstige symbiose tussen haar en Mauro begint er nu een veiligere band tussen hen te groeien, waardoor hij makkelijker afstand van haar kan nemen (‘separatie’, heet dat dan).
