Wat als het alleen maar mijn hoofd is dat iets ‘zwaar’ of ‘moeilijk’ maakt? En evengoed ‘licht’ of ‘makkelijk’?
Wat als er- boven de interpretatie van mijn ego- helemaal geen ‘zwaar of licht’ bestaat, noch ‘moeilijk of makkelijk’?
Wat als iets gewoon IS wat het is- zonder meer- zonder oordeel? Wat een opluchting! Dan voel ik mij veel vrijer want dan hoef ik niet te vechten tegen het ‘negatieve’ of mij te stresseren om het ‘positieve’ na te jagen. Dan kijkt mijn innerlijke ‘neutrale observator’ gewoon rustig naar wat er gebeurt, zonder oordeel maar wel met aandacht. En als het er gewoon IS, dan kan ik ook gewoon ZIJN.
Wat als mijn handelingen van daaruit kunnen ontstaan? Zoals de lentebloesem zich opent: vanuit haar kern langzaam haar eigenheid ontvouwend. Zij vraagt zich niet af of dat makkelijk of moeilijk gaat.
Die gedachte voelt als een frisse lentebries.