Over de grens van 2023 heen sta ik even stil bij het begrip grenzen. Ik denk dat grenzen eigen zijn aan het leven op aarde. We komen ze in alle vormen tegen: de grens van ons lichaam, ons eigen kunnen, ons begripsvermogen, ons geduld, wat voor ons of voor een maatschappij als ‘aanvaardbaar’ wordt beschouwd, als ‘menselijk’, er zijn landgrenzen enz. En we hebben ze nodig, die grenzen. Toch??? Ze lijken wel de voorwaarde om om te gaan met het ‘leven in de materie’. Ja natuurlijk kan ons hoofd grenzeloos creatief of enthousiast zijn. Maar het kan ons ook zot maken door malende gedachten. We kunnen een fontein van nieuwe ideeën hebben maar zolang deze geen concrete vorm aannemen, blijven het luchtbellen. Ons hart kan oneindig liefhebben maar ons ook opbrandend laten geven tot we helemaal leeggegeven zijn. Ons hart kan oplaaien wanneer we in contact komen met specifieke mensen en als we alleen dit volgen, kunnen we vele harten breken. Hoe we het ook draaien of keren, we zullen ergens op een grens botsen van onszelf , van iemand rond ons of van onze maatschappij. Daarbij: waar mensen samen zijn die niet allen in harmonie leven, ontstaat de noodzaak van regels. Onze maatschappij is daar een topper in: hoe meer disharmonie, hoe meer regeltjes. Geen kritiek hierover hoor, het zou hier complete chaos zijn zonder regels. Toch voel ik dat grenzen en regels mijn vrijheid beknotten, mijn wezen beperken. Ik bevoel welke grenzen mij rust en helderheid bieden en welke ik mag verleggen. Mijn innerlijke zoektocht houdt oa in om bewust grenzeloze energieën aan te spreken en gelijktijdig om (mijn) begrensdheid te accepteren. Wat doen grenzen met jou?
18 januari 2024
