Ik leg het mooi uit aan mijn coaching cliënten: ‘je hebt Doen en Zijn en dat hoort in evenwicht te zijn.’ In onze actiegerichte maatschappij weet iedereen wel wat Doen betekent. Vandaar onze ‘to-do-lijstjes’. Wanneer schrijft iemand eens een ‘to-be-lijstje’? Zijn, dat houdt slapen en rusten in, genieten, luieren, ontspannen, helemaal in het nu leven. Aan deze levensmodus is ook een andere tijdsbeleving gekoppeld. Je kent het wel, de yinne tijd: die beleef je wanneer je als betoverd luistert naar een stromende rivier, wanneer je geniet van goed gezelschap rond een gezellig kampvuur. Het lijkt dat alléén het nu bestaat, dat de tijd stilstaat. De yange tijd daarentegen is de lineaire tijd, die ons de structuur geeft van onze dagen. Leef je alléén in de yinne tijd, wordt op tijd komen onmogelijk en zorgt een chaotisch leven ervoor dat ook een werk behouden een uitdaging is. Leef je alléén in de yange tijd, dan kan je onvoldoende genieten van het leven en riskeer je eerder op automatische piloot te functioneren. Soms is het aangeraden om 100 % in één modus te zitten: wanneer je door een tijger wordt nagejaagd of een strakke deadline moet halen, schakel je best over naar de yange tijd in Doemodus. Maar de yinne Zijnsmodus is dan weer de meest gunstige om te bevallen.
Next level: je kan ook de Zijnskwaliteit brengen in je activiteiten, dan vervlechten de beide kwaliteiten in mekaar. Dat doe je bijvoorbeeld wanneer je met al je zorg en aandacht je wortels snijdt, naar muziek luistert, je partners verhaal aanhoort of met je baby op de speelmat zit.
Ik kan het dan wel goed uitleggen. Maar kan ik dat wel, echt Zijn? Nu al 2 jaren burnout bieden me in ieder geval massa’s oefenkansen. Dat betekent: gaan liggen in de zetel wanneer ik iets gedaan heb omdat mijn lichaam alweer moe is. De grootste oefening is hier niet tegen vechten, maar accepteren dat mijn herstelproces zijn tijd vraagt, en dat zonder schuldgevoelens. Hehe, wat een opdracht…
